پرسیده بود:

نوزادی نیست مگر اینکه امام زمان خودش را می بیند و با او نجوی می کند.

گریه های نوزاد برای غیبت امام است و خنده هایش برای آمدن امام به سمت او.

اما زمانی که نوزاد زبان باز می کند، در این رحمت بر او بسته می شود و بر دلش مُهر فراموشی می خورد.»(بحارالانوار، ج 25،ص382)